Trappen maar

Enkele weken geleden hielden we een 'grote kuis' in het huis van mijn ouders. Allerlei schatten werden terug gevonden en opnieuw gekoesterd. Zo was er een mooie etagère van mijn ouders hun huwelijk die nu op mijn kast prijkt, de speeltuin van playmobil van toen ik 6 jaar was, haar naaikoffers (JIHA, GOOD ONE!).

Tijdens het opruimen kwam ook het fietsstoeltje te voorschijn waar zelfs ik 29 jaar geleden in mocht zitten vooraan bij mama of papa aan het stuur.

Ik ben wel fan van die stoeltjes die aan het stuur kunnen omdat je dan lekker dicht bij je kind bent, kind kan alles zien en je kan er samen over praten. Reuze gezellig is dat.

Het stoeltje zag er ongeveer zo uit.

Ik zou er natuurlijk niet over schrijven als ik er niets mee heb gedaan he. Ik kocht bij Julija's een heel mooi gelamineerd stofje (allé plastiekje), ik overtrok de bestaande kussentjes en het stoeltje was als nieuw.

Voor zij die zich afvragen hoe ik het deed? Ik haalde alle delen uit elkaar, overtrok de kussentjes en zette ze met vijsjes terug op de juiste plaats. En voila!

Ik gaf het stoeltje kado aan mijn petekindje Warre. Hij gaat weinig fietsen omdat mama maar 1 stoeltje heeft en 2 kindjes. Toegegeven, dat is niet makkelijk!

Maar nu hebben ze 2 stoeltjes en kunnen ze volop genieten van de gezonde buitenlucht en van uitstapjes samen.

Veel plezier ermee Warre!

Je meetje.